Fenna Ytsma
We zaten aan de bar van ons hostel in Victoria, op Vancouver Island. ‘Are you from Friesland?’ vroeg de jongen naast ons. Een beetje een rare en specifieke veronderstelling als je het mij vraagt. Maar het toeval wil dat mijn opa uit Friesland komt en dus kon ik zijn vraag deels bevestigen. ‘My grandparents are from Friesland as well,’ antwoordde de jongen weer. Hij vertelde dat zijn grootouders ooit de beslissing hadden genomen de oversteek naar Canada te wagen. Ze waren nog maar net getrouwd en wilden in Canada een nieuw leven opbouwen. De achternaam van de jongen was dan ook Postma, een naam die hij zelf niet uit kon spreken. ‘Waarom waren ze uit Nederland vertrokken?’ vroeg ik. Hij moest erkennen dat hij dat niet wist. Hij had zich nooit zo verdiept in zijn Nederlandse achtergrond. Alleen de Delfts blauwe bordjes aan de wand van de boerderij van zijn grootouders herinnerden nog aan Nederland. De taal sprak zijn familie niet meer. ‘Je moet je opa eens aanspreken met Pake,’ zei ik. Pake en beppe, dat kende hij wel. Zo noemde hij zijn grootouders ook. Ooit sprak hij een andere Canadees met een Nederlandse achtergrond die zijn grootouders aansprak met ‘opa en oma’. Dat ze andere Nederlandse woorden gebruikten om hun grootouders aan te spreken vonden ze onverklaarbaar. Totdat ze er achter dat er nog een aparte taal binnen Nederland is, het Fries. Nieuwsgierig vroeg ik door naar verhalen over zijn grootouders maar veel verder reikte zijn kennis niet. Hij nam zich voor om bij het volgende bezoek aan zijn opa, die inmiddels al in de negentig was, naar zijn levensverhaal te vragen. Voordat alleen zijn achternaam nog zou herinneren aan zijn verre Nederlandse achtergrond.
