Halverwege de weg naar Rome had hij de soldaat achtergelaten en was hij met dubbele snelheid verder gereden. Tegen het middaguur, op de derde dag na zijn vertrek, zag hij in de verte de heuvels en tempels van de stad. Hij werd hier en daar begroet, maar reed zo snel als hij kon door naar het huis van zijn vader, vlakbij het forum. Zijn vader, Gaius, stond voor de bronzen deuren te praten met een senator toen Julius aankwam en zijn paard aan een slaaf gaf. “Pa! Ik ben het!” riep hij. Zijn vader keek verstoord op, alsof hij de zoveelste plebejer hoorde die om geld of voedsel kwam vragen. Toen zijn ogen echter die van Julius kruisten verscheen er een smalle glimlach op zijn gezicht, die langzaam uitgroeide tot een brede lach. “Julius! Dank de goden dat je terug bent gekomen, na mijn bericht.” Een omhelzing en een lichte lunch verder vertelde Gaius van de oprukkende Hannibal. “Bij een schermutseling tussen de cavalerie van ons leger en de zijne, bij het riviertje Ticinus, is Scipio de Oudere gewond geraakt. Alleen dankzij zijn jonge, dappere zoon is hij nog in leven.” Julius keek naar de lucht en trok zijn mantel wat dichter om zich heen. “Volgens mij gaat het regenen. Ik voel een gure wind.” Zijn vader kneep zijn ogen tot spleetjes en keek lang en geconcentreerd naar de wolken. “Nee,” zei hij, “sneeuw.” Een slaaf bracht nieuwe wijn. “Vanavond en morgen slaap je hier, daarna stuur ik je naar het kamp van Tiberius Sempronius Longus, bij de Trebia.” Hij keek zijn vader ongelovig aan. “Ik? Militair?” “Ja”, zei Gaius, “als je echt iets wilt bereiken in de politiek, kun je niet vroeg genoeg beginnen met militaire training.” Woest sloeg Julius met zijn vuist op tafel, waardoor zijn halfvolle glas wijn omviel. “Ik ben niet gemaakt voor ongemakken!” bulderde hij. “Niet hier, niet in vissershutten en al helemaal niet in een legerkamp met stinkende, onverfijnde soldaten!!” Het was even heel erg stil. Toen stond zijn vader op, glimlachte kort en zei: “Precies. En daarom stuur ik je naar het slagveld.”
Abel Vlaanderen
